Wieloryb beluga: charakterystyka i echolokacja

Walenie to intrygujące i wyjątkowe zwierzęta, ale wśród nich wieloryb beluga, Delphinapterus leucas, wyróżnia się wyjątkowym białym kolorem. Oprócz tej cechy posiada inne, które czynią go wyjątkowym wśród ssaków morskich.

Charakterystyka wieloryba beluga

Wieloryb beluga należy do rodziny Monodontidae, nietypowo wyglądającej grupy waleni. Niektóre z cech wieloryba beluga lub Delphinapterus leucas to:

• W przeciwieństwie do większości waleni, nie posiada płetwy grzbietowej.
• Ma duże, okrągłe, wybrzuszone czoło.
• Dorosłe osobniki są całkowicie białe, co jest wyjątkowym przypadkiem wśród wszystkich waleni. Stąd ich nazwa: beluga whale, co oznacza po rosyjsku biały.
• Wieloryby beluga lubią przebywać w grupach. Czasami można je zobaczyć w grupach liczących nawet 25 osobników. Ponieważ są to zwierzęta bardzo społeczne, dotyk jest bardzo ważnym zmysłem dla ich komunikacji i ocierają się o siebie, aby wyrazić siebie.
• Wydają one bardzo różne dźwięki, a niektórzy nazywają je kanarkami morskimi ze względu na ich osobliwe głosy.
• Podobnie jak inne walenie, oddychają przez płuca i muszą wychodzić na powietrze. Mogą spędzić 15 minut wstrzymując oddech.
• Są średniej wielkości, mierzą od 3 do 5,5 metra długości.
• Ich prędkość wynosi średnio 10 kilometrów na godzinę.

Gdzie żyją wieloryby beluga?

• Można je zobaczyć w pobliżu zatok, fiordów i estuariów, czyli miejsc płytkich. W okolicach Kanady, Alaski, Grenlandii, Rosji i Norwegii. Czy wieloryby beluga zyją w okolicach Morza Bałtyckiego? Jak dowiedzieliśmy się z portalu http://jastarnia24.pl – nie.
• Potrafią też pływać w otwartych wodach, a gdy tak się dzieje, można je zobaczyć na Morzu Ochockim, Morzu Beringa, Oceanie Arktycznym i Morzu Beauforta.
• Czasami mogą one wpływać do rzek kontynentalnych, takich jak rzeka Jukon w Kanadzie czy Amur w Rosji.
• Oprócz tego, że wytrzymują niskie temperatury, mają bardzo osobliwe zachowanie. Wiele z nich żyje w pobliżu lub pod kryą lodową, czyli lodem morskim, który pływa w obszarach polarnych.
• Niektóre populacje mogą zimą migrować na południe, a latem wracać na północ.

Echolokacja u wieloryba beluga

Duże czoło u wieloryba beluga nie jest przypadkowe. Pod nim znajduje się organ złożony z tkanki tłuszczowej, używany do echolokacji. Mechanizm ten służy do lokalizowania się w rozległych wodach morskich, wykorzystując dźwięk i echo do „widzenia”, odnajdywania ofiar i komunikowania się ze sobą. Zauważono, że to zaokrąglone czoło zmienia kształt w zależności od emitowanego przez nie dźwięku.

Aby osiągnąć echolokację, wieloryby emitują dźwięki w kierunku otoczenia przez worki nosowe, ponieważ brakuje im strun głosowych. Niektóre dźwięki są słyszalne, ale większość dźwięków, których używają do echolokacji, to dźwięki ultradźwiękowe, które mogą pokonywać duże odległości i są dla nas niesłyszalne. Dźwięk odbija się od tego, co jest w pobliżu i zostaje odebrany spowrotem. Mentalnie wieloryb potrafi zrekonstruować obraz z otrzymanych informacji.